ຍ້ອນເຫັນໄດ້ເຖິງບັນຫາ ໃນການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ຢູ່ ສປປ ລາວ ໃນໄລຍະຜ່ານມາ ທີ່ພວກເຮົາຍັງປະເຊີນ ເປັນຕົ້ນແມ່ນໄພຂົມຂູ່ຕ່າງໆ ກໍຄືການລະບາດຂອງພະຍາດ, ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ຍັງມີໄພພິບັດທາງທໍາມະຊາດ; ຍັງຂາດກົນໄກຄໍ້າປະກັນດ້ານລາຄາຂອງປັດໄຈການຜະລິດ ແລະ ຜະລິດຕະພັນ; ຍັງຂາດພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃນການແປຮູບ ແລະ ເກັບສະສົມຜະລິດຕະພັນ ເພື່ອດັດສົມລາຄາ ແລະ ປະລິມານສິນຄ້າທີ່ເໝາະສົມ; ເງິນແຮສໍາຮອງສໍາລັບການແກ້ໄຂ ໃນເວລາເກີດວິກິດການ ຍັງບໍ່ພຽງພໍ; ສະນັ້ນ, ເພື່ອຮັບປະກັນການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ໃຫ້ມີການຂະຫຍາຍຕົວຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ມີຄວາມຍືນຍົງ ດ້ວຍການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ສ້າງຄັງແຮສໍາຮອງໄວ້ລ່ວງໜ້າ ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ; ຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມພາກຜູ້ປະກອບການໃຫ້ໂຮມກຸ່ມ ຫຼື ສ້າງສະຫະກອນ ຫຼື ສະມາຄົມ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຊຶ່ງກັນ ແລະ ກັນ; ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ລະບົບເຝົ້າລະວັງພະຍາດສັດ ແລະ ບໍລິການສັດຕະວະແພດ ພ້ອມທັງສ້າງແຜນແຮສຸກເສີນ ເພື່ອຮັບມືກັບໄພພິບັດທາງທໍາມະຊາດ. ລັດຖະບານ ຈຶ່ງໄດ້ມີນະໂຍບາຍ ການປະກັນຄວາມສ່ຽງ ຕໍ່ການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ໂດຍກຳນົດໃຫ້ເປັນນະໂຍບາຍ ຂໍ້ທີ 3 ໃນນະໂຍບາຍແຫ່ງຊາດ ວ່າດ້ວຍການສົ່ງເສີມການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າຂອງ ສປປ ລາວ.
ເວົ້າລວມແລ້ວ, ນະໂຍບາຍ ການປະກັນຄວາມສ່ຽງ ຕໍ່ການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ແມ່ນເພື່ອປ້ອງກັນຄວາມສ່ຽງທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນໃນວຽກງານຜະລິດສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ຊຶ່ງລັດໄດ້ອອກນະໂຍບາຍ ດັ່ງນີ້: ລັດສະໜັບສະໜູນການສ້າງກອງທຶນຂອງກຸ່ມ ຫຼື ສະມາຄົມ ໃນທຸກລະດັບ ທີ່ມີເປົ້າໝາຍໃນການພັດທະນາ ການລ້ຽງສັດ ແລະ ຮັກສາສຸຂະພາບສັດ; ສ້າງເງື່ອນໄຂ ແລະ ນະໂຍບາຍພິເສດ ໃຫ້ແກ່ຜູ້ລົງທຶນໃສ່ການສ້າງລະບົບເກັບຮັກສາຜະລິດຕະພັນ ສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ; ຈັດຕັ້ງການຂ້າສັດ, ທໍາລາຍຊາກສັດ ເພື່ອຄວບຄຸມການລະບາດຂອງພະຍາດ ແລະ ດໍາເນີນການຊົດເຊີຍ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເສຍຫາຍຂອງຜູ້ປະກອບການ; ສ້າງຄັງແຮອາຫານສັດ ເພື່ອໃຊ້ໃນຍາມສຸກເສີນ; ສ້າງຕັ້ງກອງທຶນສໍາລັບແຊກແຊງລາຄາ ຫຼື ຮັບປະກັນລາຄາຂັ້ນຕໍ່າ ເພື່ອຮັບປະກັນໃຫ້ຜູ້ຜະລິດ ແລະ ຜູ້ປະກອບການ ມີລາຍຮັບຈາກການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ.
ທັງໝົດນັ້ນ, ກໍເພື່ອປ້ອງກັນຄວາມສ່ຽງທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນໃນວຽກງານຜະລິດສັດ ແລະ ສັດນໍ້າ ຊ່ວຍຍູ້ໜູນການພັດທະນາການລ້ຽງສັດ ແລະ ສັດນໍ້າຂອງ ສປປ ລາວ ໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວ ແນໃສ່ຮັບປະກັນການສະໜອງຊີ້ນ, ໄຂ່, ປາ ໃຫ້ພຽງພໍ, ປອດໄພ, ມີໂພຊະນາການ ແລະ ເປັນສິນຄ້າສົ່ງອອກ ຕາມທິດມີຄຸນນນະພາບ, ມີຈຸດສຸມ, ສະອາດ, ສີຂຽວ ແລະ ຍືນຍົງ.
ໂດຍ: ສ.ບຸດປະຊາ
